Το Καλύτερο Πεθαίνει Πρώτο

Βρήκανε πάλι χώρο οι τσουκνίδες στο κενό

που αφήσανε δυο νύχτες κλινοπάλης στην Αθήνα.

Τώρα θα βλέπαμε το δάσος πάλι μέσα απ' το νερό

κι αυτές ακόμα θα ρουφούσαν το σκοτάδι απ' τις καρδιές τους.

Φορούσες ξένα ρούχα όταν κατέβηκες στη γη

κι έγραφες για τον πόλεμο όπως κι εγώ τον είχα ζήσει.

Δαίμονες συνηγόρησαν να μείνουμε μαζί

μέχρι το φθίνον καλοκαίρι τελικά να μας χωρίσει.

Χειρόγραφη μαγεία είπε στο τέλος Σ' αγαπώ,

μα ήταν το φθινόπωρο σκληρό κι αυτή ένα θαύμα.

Τρέμω όταν το σκέφτομαι πως όλο χάνω απ' το κακό

και μένω πάντα να ξεπλένω ακριβώς το ίδιο τραύμα.

Εγώ έβγαλα ψαλίδι όταν εσύ έβγαλες χαρτί

κι εσύ έβγαλες πέτρα όταν εγώ έβγαλα μολύβι,

κι έτσι, γλυκά όπως έκλεινε, άνοιξε κι άλλο η πληγή

εσύ κρατάς το οινόπνευμα κι εγώ το καλοκαίρι

και τα ερωτεύσιμα γύρω σου που έκρυψα καλά

εκεί που μόνο εγώ πηγαίνω κάποιες νύχτες στα όνειρά μου

κανείς δε θα μπορέσει να τα βρει εκεί ψηλά,

όπως τα έχω μέσα μου, για πάντα είναι δικά μου.

Το ξέρω από παιδί ότι γεννήθηκα εδώ

που το καλύτερο απ' όλα πεθαίνει πάντα πρώτο.

Τρομάζω στην εικόνα του, όμως την ύψωσα εγώ

και τα τραγούδια που λέγανε Τώρα που θα φύγεις,

 πάρε μαζί σου και το Χριστό.