Ανοίχτε τα παράθυρα στο φως

Ανοίχτε τα παράθυρα στο φως

Η νύχτα με τρυπάει σαν αγκάθι

Του ήλιου λαχταράω το χρυσάφι

Μέσα στο μαύρο χάος ναυαγός

Του ήλιου εραστής και νοσταλγός

Ποια μοίρα και ποια μπόρα μου το γράφει

Να χάνομαι στου σκοταδιού τα βάθη

Και με τα χέρια σταυρωτά κι αργός

Κι ανήμπορος ν' αφήνομαι στη θλίψη

Τη θλίψη που ποτέ δε θα μου λείψει

Θαρρώντας πως δε χάνεται ο καιρός

Ανοίχτε τα παράθυρα στο φως

Κι αφήνοντας τη φλόγα να μ' αγγίξει

Δώστε φτερά για ν' απλωθώ στα ύψη

Κι ας λέτε πως δε χάνεται ο καιρός

Ανοίχτε τα παράθυρα στο φως

Ανοίχτε τα παράθυρα στο φως

Να πάρω μια ελπίδα μια ανάσα

Τα χρώματα του κόσμου ξεθωριάσαν

Οι αχτίδες του να γίνουν λυτρωμός

Του ήλιου ποιητής και νοσταλγός

Ποια τύχη και ποιος φόβος το ορίζει

Η νύχτα τ' όνειρό μου να βυθίζει

Κι εντός μου να ουρλιάζω σιωπηλός