Rozwijając Rilkego (J. Cygan)

W złożonych dłoniach Strzępy ciszy Co mogły być modlitwą Niewiele, ale i to stracisz, Panie Gdy one znikną I zachwyt na siatkówce oka Nietrwały w końcu zapis Twój hymn dla Twego dzieła, Panie To także stracisz I natarczywe słowo próśb Proście, a będzie Wam dane Co ucho Twe pieściły, Panie Tak, także ustaną I moje miejsce w Twoim domu Wygniecione przez stopy Spojrzysz niby przypadkiem, Panie A tam już tylko kurzu dotyk