ลมรำเพย

จากไปแล้วดั่งลมรำเพย

โอ้อกเอยไม่หวนกลับหลัง

ดั่งราตรีที่ลืมรุ้งราง

ดุจดาวที่ลืมฟ้ากว้าง

ดั่งทางที่ร้างสัญจร

จากไปแล้วหนอความหวังดี

คอยจู๋จี๋ห่วงใยไถ่ถอน

แว่นเสื้อผ้า หยูกยากระเซ้าเง้างอน

อยู่ตรงในฟุกหมอน

ไถ่ถามกับความคิดถึง

เพียงน้ำคำกล่าวลาเข้มแข็ง

ขวัญโรยอ่อนเรี่ยวแรง หลั่งรินร่ำลาคราหนึ่ง

จากก็เจ็บ อยู่ก็จำเจจึง

ไปเพื่อไถ่ถามถึง ห่วงหากันอีกสักหน

เหม่อมองแล้ว เมื่อไหร่จะมา

ห่วงหนักหนาว่าจะสับสน

ไต่แสงดาวกับใครกี่คน

ไปเพื่อจะหลุดพ้น หรือตั้งใจไปเหงา

เพียงน้ำคำกล่าวลาเข้มแข็ง

ขวัญโรยอ่อนเรี่ยวแรง หลั่งรินร่ำลาคราหนึ่ง

จากก็เจ็บ อยู่ก็จำเจจึง

ไปเพื่อไถ่ถามถึง ห่วงหากันอีกสักหน

เหม่อมองแล้ว เมื่อไหร่จะมา

ห่วงหนักหนาว่าจะสับสน

ไต่แสงดาวกับใครกี่คน

ไปเพื่อจะหลุดพ้น หรือตั้งใจไปเหงา