Með Svipur á Lofti

Stoðkerfi alls lífs er örkumla Því lífæðin fellur hver af annarri. Skrýmslið hrifsar þær allar að sér Og sýgur ötult að sér Allt sem eitt sinn blómstraði. Þar stendur það stælt á veikburða grundu Og étur undan sér jarðveginn. Hún reynir af mesta megni Að berjast á móti En ríkjandi Guð, með svipur á lofti Lætur eigi undan. Hann hrifsar að sér loftið Sem æ verður af skornari skammti En þrátt fyrir að rýmið þrengi og þrengi að Ríkir Hann enn með svipur á lofti.