พินัยกรรม

ไม่มีช่อดอกไม้ ไม่มีกล่องของขวัญ ออกไปซื้อไม่ทัน ห้างเซ็นทรัลมันปิด

หยิบปากกามาเขียน บทกวีให้เธอ อ่านจนนอนละเมอ อยากให้เธอได้ยิน

ใส่ทำนอง ไม่ต้องหวานเกิน ไม่อยากขัดเขิน เมื่อเธอได้ฟัง

เครื่องดนตรี ไม่รกรุงรัง อยากให้เธอฟัง เสียงอูคูเลเล่

อยากบอกเธอเอาไว้ ว่าบทกวีของฉัน เกี่ยวกับเรื่องไขมัน และคอเลสเตอรอล

บอกอาการบ่งชี้ ว่ามันมีเยอะไป หมอยังตกกะใจ กับไตรกลีเซอไรด์

อาจไม่มีชีวิตยืนยาว อาจถึงคราว หมดเวรหมดกรรม

บทเพลงนี้ แทนพินัยกรรม ให้เธอจดจำ จำไว้นานๆ

อาจไม่มีชีวิตยืนยาว อาจถึงคราว หมดเวรหมดกรรม

บทเพลงนี้ แทนพินัยกรรม ให้เธอจดจำ จำไว้นานๆ

ว่าบทกวี มีอยู่ทุกแห่งหน หากว่าเธอ เพียรค้นเสาะหา

ว่าดนตรี ลอยอยู่ในนภา ให้เธอไขว่คว้า เอามาชื่นชม

วาดชีวิต ให้เหมือนงานศิลป์ ศิลปะหนึ่งชิ้น ที่มีคุณค่า

หมั่นเติมเต็ม ชีวิต ชีวา ด้วยสิ่งล้ำค่า ดนตรี กวี ศิลป์