คนในป่า

ลมพัดทุ่งหญ้าไหวเอน เมฆดังพรมห่มฟ้า

ดวงตะวันแหวกม่านเมฆมา ป่าสนปลิวไสว

ข้าล้มตัวลงบนผืนดินกว้างใหญ่ กองไฟคือผ้าห่ม

ครั้งหนึ่งนั้นข้าคือสายลม ข้าคือคนเสรี ( ข้าเคยเป็นคนเสรี )

  เถื่อนลำนำโคลงนั้น พาย้อนวันคืนเก่า

  ย้ำน้ำคำเถื่อนถ้ำลำเนา ในวันที่เรายังไม่เดียงสา

  จนวันที่ท่านอ่านถ้อยแถลง แสดงเจตจำนงท่านมา

  เราจึงรู้ในเจตนา ว่าความคิด ท่าน-เรา นั้นต่างกัน

 ตัวท่านทำงานหาเงิน ส่วนเราทำงานหากิน

 เราไม่สะสมเกินเรากิน ท่านว่าเราเกียจคร้าน

 ชีวิตเราไม่มีตารางเวลา นาฬิกาเราคือจักวาล

 ส่วนเวลาท่านเป็นเงินเป็นงาน ลูกหลานท่านจึงเหน็ดเหนื่อย

   และกระโจมของเราก็คือบ้าน ปรับเปลี่ยนตามฤดูกาลที่เคลื่อนไหว

   ให้แสงแดดสายลมผ่านร่างไป เด็ก ๆ เราสุขภาพดี

   แต่บ้านเรือนท่านสร้างโตใหญ่ หายใจในอากาศตาย

   เครื่องจักรกลสร้างสายลมร้าย ท่านจึงมิวายต้องเจ็บป่วย

 ท่านตายแล้วไปสวรรค์ เราตายเราอยู่ในนี้

 อยู่ในผืนดิน ในเถ้าธุลี ในวงปีเปลือกไม้

 ในประกายของใบสน ในสายลมผ่านหุบเขา

 ความตายท่านยิ่งใหญ่และโศกเศร้า ความตายของเราเป็นธรรมดา

   ท่านพิพาทกันเพราะความรู้ ต่อสู้กันด้วยอักษร

   เราพิพาทกัน เราไม่ซับซ้อน ตื่นนอนมาเราก็ลืม

   ความรู้ท่านยาก ละมีมากมาย ความรู้เราง่าย และมีน้อย

   ผู้เฒ่าของเรา ความรู้ยังด้อย กว่าเด็กน้อยของท่านอีก ใช่ไหม ?

  ดังนั้นถ้อยคำที่ท่านเอ่ยถาม เราจึงมิอาจเข้าใจ

  แผ่นดินผืนฟ้า ราคาเท่าใด ไม่เคยเข้าใจได้เลย

  ก็ผืนฟ้ากว้างลำธารใส ใครเล่าเป็นเจ้าของ

  สายลมพัดไกว ผู้ใดครอบครอง ท่านจับจองได้โดยสิ่งใด

  ผืนดินกลัวท่านกระหาย จึงได้มอบสายน้ำลำธารใส

  ผืนดินยังมอบความอบอุ่นให้ แล้วท่านยังต้องการ สิ่งใดกันอีก

 เราเป็นแค่เพียงคนป่า ที่ท่านว่า พวกเราล้าหลัง

 ไม่มีโรงเรียน ไม่มีโรงธรรม ไม่มีที่ท่องจำ หรือพร่ำสอน

 ด้วยบทเรียนของเรา ไม่มีตัวอักษร ความรู้เรา ไม่มีชื่อเรียกขาน

 เราเรียนรู้ในฤดูกาล เราเรียนรู้ตาม ป่าดงไพร

 จากเสียงใบไม้ กระทบหยาดฝน จากเสียงต้นกล้า งอกโผล่ดิน

 เสียงตีปีก แมลงโบยบิน เสียงสายธาร รินหลั่งไพร

  เราจึงไม่ต้องการแสงไฟจากท่าน เพราะเรามีดวงจันทร์ส่องแสง

  เราไม่ต้องการปืนไฟร้ายแรง ยิงควายคราวหมื่นคราวล้าน

  เพราะเราจะฆ่าวัวควาย ก็เพื่อประทัง แต่ท่านฆ่ามันเพื่อราคา

  คนฆ่าไม่กิน คนกินไม่ฆ่า สัตว์ป่าจะเหลืออะไร

   ความเชื่อเราที่สืบมา ดินน้ำลมฟ้า สัตว์ทั้งผอง

   ดอกไม้เหลืองแดง แมลงร่ำร้อง ล้วนเป็นพี่น้องของเรา

   แต่ท่านไถดิน ตัดต้นไม้ ย้ายลำน้ำ ถากป่าเขา

   ขนย้ายดิน ระเบิดภูเขา เผาจนเป็นเถ้าถ่าน

  จนข้านึกถึงคำผู้เฒ่าเล่าขาน ในนิทานที่ข้าเคยได้ยิน

  หากสิ่งอันใดเกิดขึ้นกับผืนดิน สิ่งนั้นย่อมเกิดกับเรา

สิ่งอันใดเกิดขึ้นกับผืนดิน สิ่งนั้นย่อมเกิดกับเรา

ความจริงสิ่งที่ท่านเพียรหา เราก็มีมันมาแต่กาลก่อน

เรามีค่ำคืนให้หลับนอน แดดร้อนให้ดอกไม้บาน

มีดวงดาวพราวกระจ่าง นำทางให้ฉันและเธอ

มีสิ่งหนี่งเพื่อสิ่งหนึ่งเสมอ ไม่มีสิ่งใด ที่ไร้เหตุผล

มีสิ่งหนี่งเพื่อสิ่งหนึ่งเสมอ ไม่มีสิ่งใด ที่ไร้เหตุผล

มีสิ่งหนี่งเพื่อสิ่งหนึ่งเสมอ