ดาวลอย

พอเธอเป็นดาว สกาวก็ลอยฟ้า

ทอแสงนวลจ้า สูงสง่าสุดตาแลดู

กระท่อมรักเก่า ที่เราเคยชิดชื่นชู

กลายเป็นรังหนู ที่เธอทนอยู่ไม่ไหว

พอเธอเป็นจันทร์ ก็พลันติดปีกบิน

ลืมเชื้อลืมถิ่น แม้จนกลิ่นติดตัวครัวไฟ

ลืมผัวลืมลูกที่เป็นพันธะผูกใจ

โผผินบินไปสู่ในมนต์ขลัง เสียงสังข์เสียงแตร

ลืมผักน้ำพริกปลาทู

ลืมกลิ่นประดู่ ทิ้งพี่ให้เป็นผู้แพ้

ลืมซิ่นไทยไปหลงผ้าแพร

ทิ้งความจริงแท้ เพลินอยู่แต่คำเยินยอ

ลงเอยกันที อโหสิกรรมไว้

ชีวิตทางใหม่ น้องจงได้ดั่งปองเถิดหนอ

พอล้างคาวสิ้น โบกบินเฉิดฉายให้พอ

วิมานป้อยอ ขุดล่อคนหลงเจ้าจงระวัง