ยิ่งสูงยิ่งหนาว

ก่อนตะวันลับแนวเหลี่ยมภูผา

หมอกจางตา ฟ้าร่วมกันท้าทาย

ขุนเขายิ่งใหญ่

ทางเดินห่างลับไกล

บุกเดินไป ไม่เคยหวั่น

เขาสูงนั้น ค้ำฟ้าตระหง่าน

เหล่าภัยพาลคืบคลานเป็นเงา

ยิ่งสูงยิ่งหนาว ยอดเขายังห่าง

อยู่บนทางนึกหวั่น นึกพรั่นความหนาว

เขาสูงนั้น ค้ำฟ้าตระหง่าน

เหล่าภัยพาลคืบคลานเป็นเงา

ยิ่งสูงยิ่งหนาว ยอดเขายังห่าง

อยู่บนทางนึกหวั่น นึกพรั่นความหนาว

เปรียบคนเราเหมือนดังเช่นภูเขา

ฝ่าไปเอา หมายตัวเราก้าวไกล

สูงสูงขึ้นไป ใครจะอยู่ข้างเรา

กิเลสยุเย้าให้ปีนป่าย

ไร้มิตรแท้ ถึงแม้ยิ่งใหญ่

ใหญ่เกินไป ไม่มีใครเอา

ยิ่งสูงยิ่งหนาว ยิ่งเหงายิ่งห่าง

อยู่บนทางนึกหวั่น นึกพรั่นความหนาว