ที่ประจำ

ในวันที่เธอจะจากฉันไป

ขอเวลาได้ไหมแค่ไม่นาน

อยากชวนไปเดินที่ที่เราคุ้นเคย

ตรงนั้นในวันที่เธอจับมือฉัน

วันที่เรายืนหลบฝนสองคน

ช่างหนาว กุมมือกันไว้ไม่ให้สั่น

ที่ริมทางเดิน หลบฝนแทบไม่ทัน

ในร่มคันเดียวกัน คือวันที่ฉันไม่เคยลืม

ยังจำได้ทุกอย่าง

ราวกับผ่านไปเมื่อวาน

เป็นเหมือนภาพยนต์

ที่ยังวนในใจฉัน

ไม่เคยจะจางและเลือนหาย

เป็นภาพวันดี ๆ

หรือแค่วันเก่า ๆ

ที่จะเล่าเป็นครั้งสุดท้าย

แค่ต้องการจะบอกซ้ำ

ตอกย้ำ

ว่ารักเธอมากสักเท่าไหร่

บอกให้ฟังอีกทีถ้าในวันนี้

เธอจะต้องไป

หากว่าเธอยังจดจำ

ภาพวันเหล่านั้น

ยังคงเหมือนเดิม

เผื่อว่าจะทำให้เธอเปลี่ยนใจ

อยากจะชวนเธอขึ้นไปบนรถเมล์

เพื่อย้อนเวลาวันวานได้หรือเปล่า

เบาะตรงประตู

ที่ประจำของเธอ

เมื่อก่อนนี้ไม่ค่อยได้นั่งเท่าไหร่นัก

จำได้ไหมคนยิ่งเบียด ยิ่งเยอะ ยิ่งดี

ยิ่งได้ชิดกันน่ะ ดีไปทุกอย่าง

อยากนั่งไปนาน ๆ

อยากให้ทางไกล ๆ

ให้ฉันคอยเอาใจ

เธอยังสดใสไม่เคยเปลี่ยน

ยังจำได้ทุกอย่าง

ราวกับผ่านไปเมื่อวาน

เป็นเหมือนภาพยนต์

ที่ยังวนในใจฉัน

ไม่เคยจะจางและเลือนหาย

เป็นภาพวันดี ๆ

หรือแค่วันเก่า ๆ

ที่จะเล่าเป็นครั้งสุดท้าย

แค่ต้องการจะบอกซ้ำ

ตอกย้ำ

ว่ารักเธอมากสักเท่าไหร่

บอกให้ฟังอีกทีถ้าในวันนี้

เธอจะต้องไป

หากว่าเธอยังจดจำ

ภาพวันเหล่านั้น

ยังคงเหมือนเดิม

เผื่อว่าจะทำให้เธอเปลี่ยนใจ

ขอแค่เพียงได้บอกซ้ำ

ตอกย้ำ

ว่ารักเธอมากสักเท่าไหร่

บอกให้ฟังอีกทีถ้าในวันนี้

เธอจะต้องไป

หากว่าเธอยังจดจำ

ภาพวันเหล่านั้น

ยังคงเหมือนเดิม

เผื่อว่าจะทำให้เธอเปลี่ยนใจ

และคำว่ารัก

ยังคงเหมือนเดิม

ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร

เหมือนเดิม

จะยังคงรักเธอ

เหมือนเดิม