Maneo náufrago

Nin por saber que marchabas,

nin por saber que partías

cicatrizou a ferida.

Buscareite na volta da noite;

perdereime no medio do día;

seguirei nas estrelas do ceo,

as pegadas daquela alegría.

E, se non atopara o camiño,

beberei esta pena infinita,

bailarei esta desesperanza

sobre un campo con mil margaritas.

Deixaches na miña porta

doce cravos encarnados,

regueinos cos mil penares

que por ti teño chorado.

Ai, agora vas polo mundo;

ai, esfarelando as túas penas;

ai, aprenderás para sempre:

ai, non as fagas, non as temas.

Ai, non as fagas non as temas;

ai, non me veñas con tristezas;

ai, do peito funte sacando,

ai, tamén da miña cabeza.

Pagarei a penitencia

como náufrago perdido,

as augas do mar maior

pasarei arrepentido.