Utrzymam Skrzydła

Nie uratujesz mnie,

nikt nie ma takiej mocy.

Stos rozerwanych serc —

nie chcę im patrzeć w oczy.

Tamte sępy czekają na błędy,

chcą serpentyn, rwąc mnie na strzępy.

Parę miejsc na kilka tysięcy chętnych —

i tak jestem tego pewny.

Mam napady myśli, w których sam nie wiem, czy tego chcę,

dalej nie znam branży, a ta branża dalej nie zna mnie.

To nie ma znaczenia, bo nawet jeśli będę obok niej —

wbicie na tę scenę jest wpisane w moje DNA.

Chyba już jestem teraz.

Za daleko, by się kryć,

gubię się w myślach,

już nie mam wyjścia,

nie mogę zawrócić.

Choć pękają wszystkie szwy —

utrzymam skrzydła.

Już nie mam wyjścia,

nie mogę zawrócić.

Choć tam, ziemia była taka lekka,

presja bywa taka ciężka…

Może to nie dar, a krzyż, co niosę?

Przestań —

chciałeś tutaj być od dziecka

Nagle ci obrzydła ścieżka,

za którą kiedyś ty

Byś dał się pociąć.

Już tyle prób…

Mam dwie złote płyty, ale obie są za „Skubidu”.

Tak samo mnie to cieszy, jak dobija — ale cóż…

Przecież dobrze wiem,

przecież dobrze wiem,

przecież dobrze wiem, że stać mnie na wiele więcej.

Ta przysięga nie może już pękać,

Naruto na ręce miał być po to, by pamiętać —

nie chcę cofać swoich słów.

I tak — ja jestem już.

Za daleko, by się kryć,

gubię się w myślach,

już nie mam wyjścia,

nie mogę zawrócić.

Choć pękają wszystkie szwy —

utrzymam skrzydła.

Już nie mam wyjścia,

nie mogę zawrócić.

Choć tam, ziemia była taka lekka,

presja bywa taka ciężka…

Może to nie dar, a krzyż, co niosę?

Przestań —

chciałeś tutaj być od dziecka

Nagle ci obrzydła ścieżka,

za którą kiedyś ty

Byś dał się pociąć.