Άλλοτε λέω να κατέβω από το τρένο
Δεν χρειάζεται ν' ακούσουν τον κρότο οι άλλοι
Ούτε η πέτρα να 'ναι μαύρη
Φτάνει όλ' αυτά να μη γίνονται
Για να γεμίσει η σελίδα
Οι φίλοι οι παλιοί
Στενά βαγόνια
Μια ζέστη πολυκαιρισμένης σιγουριάς
Αισθήματα αναλλοίωτα, μα ως πότε
Τα καύσιμα σε πάνε μέχρι κάπου
Κι οι άλλοι, οι νιόφερτοι
Ή ήσουνα συ που άργησες
Οι καταδίκες σας κοινές
Μα τα κελιά χωριστά
Στους προαυλισμούς αραδιάζετε αναμνήσεις
Για το μέλλον ούτε λέξη
Να πέσω, λέω έπειτα, στα χαρτιά
Δεν θα 'ναι δύσκολο
Διαβαίνεις έτσι αθέατος
Με φλέγμα φιλοσοφικότροπο
Τις ατραπούς της λύπης και τα κατσάβραχα της ανημπόριας
Κι ύστερα είναι και η μοναξιά
Δόντια πέτρινα, πλάτη σίδερο
Ξερό υπογάστριο
Θυμάσαι; Όχι
Πάει καιρός και ξέχασα
Μείνε μακρυά μου, με κουράζεις
Μα μίλα μου από κεί. Ακούγεται όμορφα
Λοιπόν, αποφάσισες; Ο σταθμός πλησιάζει
Κράτα την ανάσα σου και πήδα
Μην περιμένεις να καθαρίσει για σένα η βαρύτητα
