Elegancka piosenka o szczęściu

Patrzę sobie, myślę sobie: - O! - zdziwiony takim swoim dziś obliczem Myślę sobie: - To jak ja już sobie myślę, To ja zrobię coś dla siebie - Sobie zrobię - żeby tak nie październiczeć. I na przekór otumanom mgieł jesiennych I wbrew temu tu całemu liściatemu przedsięwzięciu Myślę sobie: - To napiszę ja piosenkę. I napiszę ja piosenkę o... o szczęściu! I od pióra poprzez ramię (ale przecież od ciemienia, które czasem zowią deklem) Spłynął taki oto refren: La, la, la La, la, la Ta piosenka to piosenka całkiem zła. To piosenka, która mówi: Jak się nie ma, co się lubi To nie lubi się i tego, co się ma. Tu przeżyłem całą falę autowzburzeń, Bo to przecież inny był oryginał porzekadła, Ale taka teraz moda - Co tam godność, kiedy zgodność i wygoda. Stąd i może cała fala autowzburzeń, Ale myślę sobie: - Dobry refren, to powtórzę. La, la, la La, la, la Ta piosenka to piosenka całkiem zła. To piosenka, która mówi: Jak się nie ma, co się lubi To nie lubi się i tego, co się ma. Chciałbym, aby temu przedsięwzięciu Cel przyświecał - By to była elegancka I piosenka, i o szczęściu. A ten refren nie pozbawion przecież racji, Bo on mówi i o zdrowiu, i o szczęściu, O miłości, pomyślności, a i nawet demokracji. La, la, la La, la, la Ta piosenka to piosenka chyba zła. Ta piosenka, która mówi: Jak się nie ma, co się lubi To nie lubi się i tego, co się ma. La, la, la La, la, la Ta piosenka to piosenka chyba zła. To piosenka, która mówi: Jak się nie ma, co się lubi To nie lubi się i tego, co się ma. To nie lubi się i tego, co się ma. No, nie lubi się i tego, co się ma.