Sofðu Unga Ástin Mín

Sofðu, unga ástin mín, úti regnið grætur. Mamma geymir gullin þín, Gamla leggi og völuskrín. Við skulum ekki vaka um dimmar nætur. Það er margt sem myrkrið veit, Minn er hugur þungur. Oft ég svarta sandinn leit Svíða grænan engireit. Í jöklinum hljóða dauðadjúpar sprungur. Sofðu lengi, sofðu rótt, Seint mun bezt að vakna. Mæðan kenna mun þér fljótt, Meðan hallar degi skjótt, Að mennirnir elska, missa, gráta og sakna.