ผกา (Flower)

คำหวานนั่นแผลงสำแดงฤทธิ์ ยิ่งหวนไปคิด ยิ่งลงแดงตาย ดังน้ำผึ้งสดหมกยาพิษ หยอดเย้าเนืองนิตย์ตัวฉันแทบตาย ใจเหลือเพียงเศษเถ้าธุลี ใยดีแลหามีไม่ ความรักฉันมาจากใจ กลับกลายเป็นถมทะเล โอ้ละเห่ โอ้ละเอ๋ย ยามสองเราเคยเคียงกอดกันมา หลับตายังฝันถึงเธอ ลืม ฉันลืมเธอไม่ลง ภาพเธอยังคงอยู่ในหัวใจ จำ เธอจำฉันได้ไหม ใยเลือนฉันไป ดั่งไฟลนช่อผกา ผกาเอ๋ย เขาเชยชม เด็ดดมเอ่ยลมคำหวาน ดอกไม้ริมทางแค่ชั่วยาม เขาเย้ยซ้ำย่ำจมลงธรณี โอ้ว่าโอ้ว่าเอ๋ย ในยามที่เคยเคียงแอบแนบอิง โอ้ว่าโอ้ว่าเอ๋ย ไม่อยากคิดเลยมิเป็นเรื่องจริง อยากวอนดาวบนฟ้าให้ลมพัดพารักข้าไปทิ้ง โอ้ว่าโอ้ว่าเอ๋ย หยาดใสไหลเลยรดโรยร่วงดิ่ง ผกาเอ๋ย เขาเชยชม เด็ดดมเอ่ยลมคำหวาน ดอกไม้ริมทางแค่ชั่วยาม เขาเย้ยซ้ำย่ำจมลงธรณี ผกาเอ๋ย เขาเชยชม เด็ดดมเอ่ยลมคำหวาน ดอกไม้ริมทางแค่ชั่วยาม เขาเย้ยซ้ำย่ำจมลงธรณี หยดคำหวาน มันหวานเสียจวนจะบ้า บทจะหวาน มันหวานรัญจวนเกินหน้า แต่พอออกกลิ่นอาย ลวดลายที่แฝงไว้มันออกมา จึงได้รู้ว่าภาพมายามันมีอยู่จริง