ที่สุดขอบฟ้า

ทะเลหมอกบนดอยกำลังจะลอยลับ

ระยิบระยับน้ำค้างกำลังจะพร่างพราว

หนาว ฉันหนาวเสียจนเหน็บใจ

ทำไมดวงดาวดวงเดือนจึงเลือนจึงหลบลี้

ทำไมเวลาวารีจึงมีแต่ลับไป

ใจ หนอใจมันช่างอ่อนล้า

ก็ใครกันทำให้ดอกไม้บาน ใครกันทำให้มีน้ำตา

ใครกันที่เคยสัญญา แล้วหลงลืมกันไป

ใครคอยกระซิบทุกวัน ฝากถ้อยคำรำพัน จะรักกันจนตาย

คนดีเธอลืมหรือไร ว่ามีใครยังคอย ที่สุดขอบฟ้า

ยอมเธอไปหมดแล้ว ไม่มีเหลือแล้วทุกๆอย่าง

ได้แต่รอแต่หวัง ให้เธอคืนกลับมา หา

วันเดือนปีผ่านไป ยังจดจำทุกคำสัญญา

แต่ละหยดน้ำตา รู้ไหมว่าฉันไม่ลืม

ทะเลหมอกบนดอยกำลังจะลอยชัด

ตะวันจะลัด จะเลาะมาทอเป็นแสงทอง

มอง แหงนมอง ฟ้ายิ่งมืดดำ

ทำไมอะไรดีๆจึงลืมกันง่ายดาย

ทำไมอะไรร้ายๆจึงยังคงฝังจำ

ขำ น่าขำเสียจนขื่นใจ