ฟ้ายังมีฝน

ฟ้า..ยามจะมีฝนพรำ

อาจจะช้ำ จึงได้พรำฝนมา

ทุกครั้งที่เจ็บใจ

แต่ไม่รู้จะบอกใคร

ก็ร้องไห้ออกมา

ร้อง..มันออกมาให้พอ

จะไม่ขอ ใครให้มาเห็นใจ

ไม่คิดจะจดจำ

เจ็บและช้ำยิ่งกว่าใคร

เมื่อรักมาจากลา

ฟ้า...ฟ้ายังต้องมี..ฝน

เกิดเป็นคน ย่อมมีเสีย..น้ำตา

ฝน...ฝนร่วงหล่นมา ช้าช้า

จากดวงตา จากส่วนลึก ในใจ

เหลือ..เพียงแต่รอยน้ำตา

อีกไม่ช้า คงจะเลือนลบไป

แล้วฝนก็จะซา

กลับเป็นฟ้าที่สดใส

ไม่เหมือนที่ผ่านมา

ฝน..ฝนร่วงหล่นมา ช้าช้า

จากดวงตา จากส่วนลึก ในใจ

ร้อง..มันออกมาให้พอ

จะไม่ขอ ใครให้มาเห็นใจ

ไม่คิดจะจดจำ

เจ็บและช้ำยิ่งกว่าใคร

เมื่อรักมาจากลา

ฟ้า...ฟ้ายังต้องมี..ฝน

เกิดเป็นคน ย่อมมีเสีย..น้ำตา

ฝน...ฝนร่วงหล่นมา ช้าช้า

จากดวงตา จากส่วนลึก ในใจ

ฟ้า...ฟ้า ที่มี..ฝน

เปรียบดังคน ช้ำ..ใจ..