พรหมลิขิต

เหม่อมองบนฟ้าไกล จ้องมองด้วยความสงสัย

ว่าใครกันนะ...ใคร ที่พาให้เธอเดินหลงทาง มาเจอกับฉัน

มีคนเป็นล้านคน ช่างไร้เหตุผลจริงจริงที่เราเจอกัน

จากเป็นคนไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้ แต่ถามตัวเองซ้ำซ้ำ...

ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น

ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม อย่างนั้นขอได้หรือไม่

โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก ให้เรารักกัน

เนิ่นนานถึงจนวันตาย โฮ้ โฮ...ฉันขอได้ไหม

เมื่อก่อนลมหาย...ใจ ก็คิดว่าเป็นของฉัน

แต่พอได้พบ...เธอ เพิ่งรู้จริงจริง ลมหายใจคือเธอเท่านั้น

มีคนเป็นล้านคน ช่างไร้เหตุผลจริงจริง ที่เราเจอกัน

จากเป็นคนไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้ แต่ถามตัวเองอีกครั้ง...

ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น

ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม อย่างนั้นขอได้หรือไม่

โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก ให้เรารักกัน

เนิ่นนานถึงจนวันตาย โฮ้ โฮ...ฉันขอได้ไหม

จากเป็นคนไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้

ถามตัวเอง ถามตัวเอง ถามตัวเองอีกครั้ง...

ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม

อย่างนั้นขอได้หรือไม่ โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก

ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย

โฮ้ โฮ...ฉันขอได้ไหม ฉันขอได้ไหม