Монстар

Ты такая прыгожая

Нават зранку, што сонная

І з адзінага позірку

Я прываблены табой

Усё цяпер дзеля цябе

Кожны крок ды кожны спеў

А ты не можаш так жа моцна

Аддай ужо сябе, сваё сэрца і сонца

Зноў сарваўся - у гэтым вінаватая

Таксама ў тым, што не жывем багата мы

Бачыць з кожным днём цябе менш рады

Што тваёй становіцца мая хата

Як ты жуеш - нярвуе

Доўга спіш - вар'юе

Літаральна ты ўжо мяне катуеш

Монстар!

Монстар!

Ты такі настойлівы

І падкупляеш са слова ты

Адно прашу – не накліч бяды

Так баюся змарнаваць гады

А ты, а ты

Гады праз тры

Збяжыш, як усе

Што перад тым

Што сарваўся – у гэтым вінаватая

Таксама ў тым, што не жывем багата

Бачыць ты мяне ўжо не рады

Хачу хутчэй зваліць з тваёй хаты

Як ты жуеш – нярвуе

Рана ўстаў – вар'юе

Літаральна ўжо мяне ты катуеш

Монстар!

Кудысьці скочыць сэрца

У расчыненае акенца

З'ядае крыважэрны монстар

А было ж усё так проста

Монстар!

Монстар!

Монстар!

Чаму знікае каханне?

Махае далонню пасля развітання

Чаму яго з'ядае монстар?

Павінна было быць проста, а аказалася усё сур'ёзна

Павінна было быць проста, а аказалася усё сур'ёзна

Павінна было быць проста, а аказалася усё сур'ёзна