เจ้าช่อมาลี

ตื่นนอนแต่เช้าก็เอากระเป๋าสะพายบนบ่า ก็คงต้องไปข้างหน้า ไปตามดอกไม้ว่าหายไปไหน ก็อยู่ดีดีก็ไปซะแล้วก็ไปกันใหญ่ ต้องมีลับลมคมในทำไมถึงไปไม่ลาซักคำ เปิดประตูไปดูถนนเจอคนเป็นหมื่น ดอกไม้ของใครคนอื่นก็มาก็ไปไม่รู้ไม่ชี้ ยิ่งตกกลางคืนยิ่งอ่อนยิ่งล้ายิ่งริบยิ่งหรี่ ก็คงต้องยอมซักทีจะตามเท่าไรก็คงไม่เจอ เจ้าช่อมาลีดึกดื่นอย่างนี้เจ้านอนไม่หลับ อีกนานก็ยังไม่กลับ คงตาต่อตากับใครต่อใคร เจ้าช่อมาลียิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่ เจ้าคงไม่รู้อะไร ว่าทำให้ใครเขารอทั้งคืน จะหลับจะนอนก็เอาแต่คิดถึงเธอไม่สร่าง เปิดไฟให้มันสว่างสะลึมสะลือสะโล้สะเล้ ยิ่งดึกยิ่งงงยิ่งรอยิ่งล้ายิ่งโอละเห่ ได้ยินเสียงคนปนเปไม่มีวี่แววว่าใครจะมา เจ้าช่อมาลีดึกดื่นอย่างนี้เจ้านอนไม่หลับ อีกนานก็ยังไม่กลับ คงตาต่อตากับใครต่อใคร เจ้าช่อมาลียิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่ เจ้าคงไม่รู้อะไร ว่าทำให้ใครเขารอทั้งคืน เจ้าช่อมาลีดึกดื่นป่านนี้เจ้ายังไม่กลับ จะนอนก็นอนไม่หลับ คงตาต่อตากับใครต่อใคร เจ้าช่อมาลียิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่ เจ้าคงไม่รู้อะไร ว่าทำให้ใครเขารอทั้งคืน เจ้าช่อมาลีดึกดื่นป่านนี้เจ้ายังไม่กลับ จะนอนก็นอนไม่หลับ คงตาต่อตากับใครต่อใคร เจ้าช่อมาลียิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่ เจ้าคงไม่รู้อะไร ว่าทำให้ใครเขารอทั้งคืน