Patrz Jak Się Stara Wiatr

Smukłe kucharki robiły z mego serca kotlet

A dobrzy koleżkowie z wątroby złote sitko

Stałem na kładkach nad ruchliwymi ulicami

I myślałem o życiu dokładnie i brzydko

Dokładnie i brzydko

Stałem i wsiadałem trochę do wszystkich samochodów

A trochę skakałem im pod wszystkożerne koła

Świat mi pompował cudze opowieści

Cudze piosenki odprowadzały mnie do domu

Odprowadzały mnie do domu

Patrz, jak się stara wiatr

Patrz, jak się stara wiatr

Patrz, jak się stara wiatr

Patrz, jak się stara wiatr

Miałem nadzieję i w nadziejach pauzy

Wypiłem wszystkie piwa i wszystkie wódki

Patrzyłem, jak zawieje, czesały kałuże

Zarabiałem forsę, ale i tak zawsze byłem krótki

Byłem krótki

Za krótki na te skoki, gdzie chmura zna szal

Za krótki na legendę czy pamięci czyjejś wzrok

Za krótki na nagrodę, która ponoć czeka tam

Wystarczająco długi, by dać nura w mrok

By dać nura w mrok

Patrz, jak się stara wiatr

Patrz, jak się stara wiatr

Patrz, jak się stara wiatr

Patrz, jak się stara wiatr

Robiłem za mądrego na budowach Sojuza

I za cwanego na bazarach miasta

Zwoziłem dzieciom fanty, by nie opuściły mnie

Patrz, jak ta wiara szybko mchem zarasta

Dziś znowu stoję i patrzę na samochodów sznur

Na którym się wiesza słabe jesienne światło (Światło)

I dynda odblaskiem na migających szybach

Najpierw było łatwo, potem było trudno, teraz znowu jest łatwo

Teraz znowu

Patrz, jak się stara wiatr

Patrz, jak się stara wiatr

Patrz, jak się stara wiatr

Patrz, jak się stara wiatr

Dziś mam sześćdziesiąt lat

Patrz, jak się stara wiatr

Patrz, jak się stara wiatr

Stara wiatr