อย่าหลอกต้มกัน

ก็เมื่อได้ยินเสียงอ้อน อย่ามัวแต่นอนอึ่งตึ่ง

ด้วยความรักคิดถึง ฉันจึงได้บากหน้ามา

(หน้ามา.เป็นธุระหัวใจ)

จะใช้เบอร์โทร ก็ไม่ได้โชว์ใบหน้า

จิให้เข้าท่าต้องมาหา ให้เห็นร่างเห็นกาย

(เห็นกาย.ถึงจะได้เห็นกัน)

ร้อยพันเบอร์โทร ไม่เท่าหนึ่งโชว์ตัวจริง

เอาความรักมาฝากหญิง เอาของจริง ๆ มาฝากกัน

(ฝากกัน.มาฝากร่างฝากกาย)

โทรศัพท์มันก็มีแต่เพียงเสียง

มีแต่เรื่องเปลืองเงินเรื่อยไป

ใบหน้าใบตาไม่เคยเห็น

พูดกันเล่นไม่เห็นจะได้อะไร

เงินเก็บเอาไว้แต่งงาน เสียแต่ค่าบริการ

งบประมาณรายจ่าย

เดี๋ยวละก็จะต้องเติมเงิน

สู้ว่าอดทนเดินมาหาเธอไม่ได้

ตัวจริงเสียงจริงพี่มาแล้ว

แม่น้องแก้วจะแอ๊บแบ๊วอยู่ทำไม

พี่นำกายนำรักมาฝากน้อง

แม่เนื้อทองไม่ต้องให้พี่โทรมา

ก็เมื่อได้ยินเสียงพี่ อย่ามัวแต่หนีหน่ายแหนง

แม่งามแฉล้มแก้มแดง อย่ามัวแต่แฝงกายา

(กายา.มัวแต่แฝงกายา)

จิรักจิหลอก พี่คงไม่ออกมาจากบ้าน

ไม่โทรศัพท์โทรสาร ไม่ต้องการเสียเวลา

(เวลา.เสียเวล่ำเวไล)

ก็คนบางกอก นั่นแหละเขาหลอกต้มกัน

แต่คนโคราชบ้านฉัน นี่คงจะเก่งแต่ต้มไก่

(ต้มไก่.แล้วทำไมต้องต้มกัน?)

โทรศัพท์มันก็มีแต่เพียงเสียง

มีแต่เรื่องเปลืองเงินเรื่อยไป

ใบหน้าใบตาไม่เคยเห็น

พูดกันเล่นไม่เห็นจะได้อะไร

เงินเก็บเอาไว้แต่งงาน เสียแต่ค่าบริการ

งบประมาณรายจ่าย

เดี๋ยวละก็จะต้องเติมเงิน

สู้ว่าอดทนเดินมาหาเธอไม่ได้

ตัวจริงเสียงจริงพี่มาแล้ว

แม่น้องแก้วจะแอ๊บแบ๊วอยู่ทำไม

พี่นำกายนำรักมาฝากน้อง

แม่เนื้อทองไม่ต้องให้พี่โทรมา

ก็เมื่อได้ยินเสียงพี่ อย่ามัวแต่หนีหน่ายแหนง

แม่งามแฉล้มแก้มแดง อย่ามัวแต่แฝงกายา

(กายา.มัวแต่แฝงกายา)

จิรักจิหลอก พี่คงไม่ออกมาจากบ้าน

ไม่โทรศัพท์โทรสาร ไม่ต้องการเสียเวลา

(เวลา.เสียเวล่ำเวไล)

ก็คนบางกอก นั่นแหละเขาหลอกต้มกัน

แต่คนโคราชบ้านฉัน นี่คงจะเก่งแต่ต้มไก่

(ต้มไก่.แล้วทำไมต้องต้มกัน?)

ถ้าไปบ้านฉันจะฆ่าไก่ให้ต้มกิน