พายุ

ท้องฟ้าแดงก่ำ ลมพัดมาอย่างน่ากลัว

เมฆเคลื่อนลงต่ำ ดำมืดมัว ใจเต้นรัว

เสียงฟ้าดังลั่น จนพื้นดินสะท้านแรง

แม้ใจยังสั่น มันสำแดง...ลมพัดแรง

แต่ลมร้ายไม่อาจล้ม ใบหญ้าริมทาง

ไม่เคยขืน ไม่เคยฝืน ได้แต่เอนตาม

ดุจชีวิตต้องเอนพลิ้ว โอนอ่อนเอนตามพายุ

ท้องฟ้าพลันสว่าง ชีวิตต้องต่อสู้ไป

ฝันยังไกลห่าง ห่างเท่าใด...อยู่สู้ไป

ไปต่อไป แต่เคยคิดว่าชีวิต

เป็นอย่างต้นไทร ไม่เคยโค้ง ไม่เคยโน้ม

ให้กับสิ่งใด เพิ่งจะรู้ว่าชีวิต ต้องอ่อนเอนตามพายุ