صبح میگون

از صدای پر مرغان سحر

لاله از خواب گران دیده گشود

اولین پرتو سیمایی صبح

بوسه بر گنبد مینا زده بود

آن طرف سنبل خواب آلوده

شانه بر زلف پریشان می زد

نسترن خفته و دزدانه نسیم

بوسه بر پیکر جانان می زد

جلوه ی خاطره انگیز سحر

سایه روشن به هم آمیخته بود

بوی جان پرور و افسونگر یاس

موجی از شوق برانگیخته بود

بر لب رود پر از جوش و خروش

پونه ها دست در آغوش نسیم

پرتو صبح در آیینه صبح

روی هم ریخته موج زر و سیم