ระเบียง

กลับมาที่ห้องด้วยความเหนื่อยล้า ผ่านทุกปัญหาที่ได้เจอ จากห้องเล็ก ๆ ไม่กี่ตาราง มันดูกว้าง ๆ เมื่อขาดเธอ ตึกสูง ๆ ที่เห็นยิ่งมองดู ยิ่งเหงา เมื่อก่อนมีเธอให้พูดให้คุย ตอนนี้นั้นเหลือเพียงแค่เงา แสงไฟที่ส่องสว่างตั้งมากมาย ไม่เห็นจะสวยเหมือนดาวบนฟ้าที่พร่างพราย เสียงดังจากเมืองที่วุ่นวายไม่เคยจะหลับ แต่ทำให้โลกของฉันนั้นมันกลับเงียบสงัด (yeah) กี่วันที่เลยผ่าน ก็จบตรงที่เดิม อยู่ที่มุมเดิม ที่ไม่เห็นใคร ได้แต่นั่งเหงาอยู่ริมระเบียง ไม่มีใครมาเคียงข้างฉันเหมือนเก่า ที่ตรงนี้เงียบเหงาจนได้ยินเสียงหัวใจ มีแค่ตัวฉันที่ริมระเบียง คงได้ยินแค่เพียงแค่เสียงของความว่างเปล่า ไปหาเพื่อนแล้ว Party ก็แล้ว ทำไมมันไม่ดีขึ้นสักที โทรหาคนนั้นเค้าก็ไม่รับ โทรหาคนนี้ไม่ว่างสักที ถ้ามีเธออยู่ตรงนี้ก็คงดี จะกอดเธอไว้ไม่ให้ไปไหน ให้โลกทั้งใบนั้นมีแค่ You and me But now I'm feeling so lonely Just me, myself and I ที่นั่งเหงา ๆ ตรงระเบียง ก้อนเมฆยังรวมตัวกันร้องไห้ให้ฉันอย่างพร้อมเพียง วิวตึกสูงนั้นคงจะสวย ถ้ามีเธอนั่งอยู่ข้างเคียง (yeah) กี่วันที่เลยผ่าน ก็จบตรงที่เดิม อยู่ที่มุมเดิม ที่ไม่เห็นใคร ได้แต่นั่งเหงาอยู่ริมระเบียง ไม่มีใครมาเคียงข้างฉันเหมือนเก่า ที่ตรงนี้เงียบเหงาจนได้ยินเสียงหัวใจ มีแค่ตัวฉันที่ริมระเบียง คงได้ยินแค่เพียงแค่เสียงของความว่างเปล่า อยู่ที่มุมเดิม ที่ไม่เห็นใคร ได้แต่นั่งเหงาอยู่ริมระเบียง ไม่มีใครมาเคียงข้างฉันเหมือนเก่า ที่ตรงนี้เงียบเหงาจนได้ยินเสียงหัวใจ มีแค่ตัวฉันที่ริมระเบียง คงได้ยินแค่เพียงแค่เสียงของความว่างเปล่า