Niech Się Stanie

Po burzy w mózgu - cisza Duch od Snów i Bzdur już milczy Spocone niebo mnoży skłony za zasłoną z chmur Nad miastem krąży zapach ledwo tlących się już zgliszczy Wygasającego świata kłamstwomównych dawców dóbr Ja zlany potem nieba W mieście rozpalonych zmysłów drepczę jedną z dróg Niech się miasto nie gniewa, lecz wyblakła nasza miłość Wyprowadzam się do snów Wyprowadzam się do snów Świat, świat, świat, świat W snach, w snach, w snach, w snach Świat, świat, świat, świat W snach, w snach, w snach, w snach Po burzy w mózgu - cisza Z nią siedem uncji milczenia Które przeminą niebawem, wraz z uderzeniem w stół Wymienić muszę kilka cennych uwag z nożycami O tym jaki radzą dla sennego miasta skroić strój Ich rady mi potrzeba, bo miasto rozpalonych zmysłów popsuło mi gust Niech się cisza nie gniewa - nie blaknie nasza miłość Wezmę Cię z sobą do snów Wezmę Cię z sobą do snów Świat, świat, świat, świat W snach, w snach, w snach, w snach Świat, świat, świat, świat W snach, w snach, w snach, w snach W moim świecie nie będzie krzyku i terminarzy Nie będzie budzików, ani apanaży za stroszenie piór Będą spacery po drodze Drzewa jak waty cukrowe Jezioro z wodą gazowaną tuż przy wielkiej bramie Zresztą nic już nie powiem, bo to nie pora na to Już wystarczająco długo w planie miasta przebierałem Senne miasto napisane już w całości A więc nie ma sensu dłużej czekać W tym momencie Niech się stanie! Świat, świat, świat, świat W snach, w snach, w snach, w snach Świat, świat, świat, świat W snach, w snach, w snach, w snach