ช่วงหนึ่งแห่งทรมาน

อะไรที่ทำให้เราจากกัน ง่ายดายดั่งฝันที่พังทลาย ในยามเช้าปวดร้าวหัวใจ เหมือนมีใครสักคนยังอยู่ตรงนี้

*หลับตาและให้เวลาผ่านไป ลืมตาตอนไหนปวดใจทุกที ภาพความหลังยังอยู่ที่เดิม คอยย้ำและคอยซ้ำเติมให้ต้องเสียใจ

**น้ำตาไม่รู้มันมาจากไหน ร้องไปไม่รู้กี่ครั้ง ทรมานเป็นอย่างนี้เอง ความรู้สึกถึงความผิดหวังความรู้สึกว่าโดนหักหลัง ปนกับความน้อยใจ

จบแล้วและไม่มีวันเหมือนเดิม เหลือเพียงแต่ฉันที่ยังฝังใจ อยากจะลืมแต่ทำไม่ได้ ไร้กำลังหัวใจฉันหมดความหวัง

มีแต่ความเสียใจ ใครจะมาเข้าใจ