Déjà vu

Aqueles ollos xa os vira,

tiñan a maxia da serpe que xira.

Cría que nunca sentira

tal remuíño tremendo nas tripas.

Ollábame como se me coñecera

dende que eu era un meniño,

podía sentir o cariño,

a paixón, a atracción, o meu sino.

Xa...

Xa...

Xa o vivín...

Déjà vu.

Non...

Non...

Non o vivín...

Jamais vu.

Atopo unha pedra no meu camiño,

atopo outra pedra que xa non esquivo,

a mesma pedra, o mesmo destino,

pedra do muro que xa non derribo.

Vivo no bucle do erro, errante eterno,

o ciclo non cerro, gravado a ferro,

tropezo e berro:

nacemos o día do noso enterro.

Xa...

Xa...

Xa o vivín...

Déjà vu.

Non...

Non...

Non o vivín...

Jamais vu.

Semella unha falla na reixa da valla,

unha tara na malla da tea da araña,

unha alfaia na borralla,

unha agulla que brilla entre a palla.

Greta, fenda, fiestra aberta

á sabedoría ancestral secreta,

fonte eterna da natureza,

única e certa verdade suprema.

Xa...

Xa...

Xa o vivín...

Déjà vu.

Non...

Non...

Non o vivín...

Jamais vu.

Adéntraste no intre,

adéntrome no intre,

entramos neste intre

no que todo se repite.

Adéntraste neste intre

no que sintes que existes, sintes

que o tempo xa non minte

e sabes que nunca máis se repite.

Adéntraste no intre,

adéntrome no intre,

entramos neste intre

no que todo se repite.

Sintes os tempos,

non mintes, non finxes,

só sintes os intres

máis certos, máis perto da fin.

Xa...

Xa...

Xa o vivín...

Déjà vu.

Non...

Non...

Non o vivín...

Jamais vu.