พริบตา

ในคืนที่เงียบเหงาที่ไม่มีแม้แสงไฟ

อยู่บนถนนที่ยาวไกลเหม่อมองออกไปสุดสายตา

สิ่งดีๆ ที่หายไปกับความหม่นหมองของดวงจันทร์

วุ่นวายสับสนมารวมกันแต่ว่าฉันยังคงต้องเดินทาง

วันและคืนมีความต่างจะสุขจะเศร้าอะไรก็เพียงแค่พริบตา

หากจะรอจนเช้า

ค่ำคืนที่มืดมิดฉันเดินออกไป

ความเหงาเข้าปกคลุมฉัน ฉันได้แต่กลัวเพราะฉันไม่มีใคร

ไม่ว่าจะหันไปทางใด มองไปบนฟ้าไม่มีแม้แสงจันทร์

แต่แล้วเจ้าดวงอาทิตย์แค่เพียงอึดใจ

สาดแสงทองส่องให้ฉันเห็นตอนเช้า ช่างแสนสบายใจ

ปลดปล่อยเอาความกลัวทิ้งไป แค่ให้เวลาเปลี่ยน

ไม่เจอคงไม่เห็นความต่าง

จากคืนมืดมิดที่ยาวนาน

เปลี่ยนเป็นท้องฟ้าที่ใสสว่าง

เป็นธรรมดาที่โลกต้องหมุนไป

วันและคืนในความต่างจะสุขจะเศร้าอะไรก็เพียงแค่พริบตา

หากจะรอจนเช้า

ค่ำคืนที่มืดมิดฉันเดินออกไป

ความเหงาเข้าปกคลุมฉัน ฉันได้แต่กลัวเพราะฉันไม่มีใคร

ไม่ว่าจะหันไปทางใด มองไปบนฟ้าไม่มีแม้แสงจันทร์

แต่แล้วเจ้าดวงอาทิตย์แค่เพียงอึดใจ

สาดแสงทองส่องให้ฉันเห็นตอนเช้า ช่างแสนสบายใจ

ปลดปล่อยเอาความกลัวทิ้งไปแค่ให้เวลาเปลี่ยน

ค่ำคืนที่มืดมิดฉันเดินออกไป

เหงาเข้าปกคลุมฉัน ฉันได้แต่กลัวเพราะฉันไม่มีใคร

ไม่ว่าจะหันไปทางใด มองไปบนฟ้าไม่มีแม้แสงจันทร์

แต่แล้วเจ้าดวงอาทิตย์แค่เพียงอึดใจ

สาดแสงทองส่องให้ฉันเห็นตอนเช้า ช่างแสนสบายใจ

ปลดปล่อยเอาความกลัวทิ้งไป แค่ให้เวลาเปลี่ยน