ฟ้ายังมีฝน

ฟ้ายามจะมีฝนพรำ อาจจะช้ำจึงได้พรำฝนมา

ทุกครั้งที่เจ็บใจ แต่ไม่รู้จะบอกใคร

ก็ร้องไห้ออกมา...

ร้องมันออกมาให้พอ จะไม่ขอใครให้มาเห็นใจ

ไม่คิดจะจดจำ เจ็บและช้ำยิ่งกว่าใคร

เมื่อรักมาจากลา...

ฟ้า... ฟ้ายังต้องมีฝน

เกิดเป็นคน... ย่อมมีเสียน้ำตา...

ฝน... ฝนร่วงหล่นมาช้าช้า...

จากดวงตา... จากส่วนลึกในใจ...

เหลือเพียงแต่รอยน้ำตา อีกไม่ช้าคงจะเลือนลบไป

แล้วฝนก็จะซา กลับเป็นฟ้าที่สดใส

ไม่เหมือนที่ผ่านมา...

ฝน... ฝนร่วงหล่นมาช้าช้า...

จากดวงตา... จากส่วนลึกในใจ...

ร้องมันออกมาให้พอ จะไม่ขอใครให้มาเห็นใจ

ไม่คิดจะจดจำ เจ็บและช้ำยิ่งกว่าใคร

เมื่อรักมาจากลา...

ฟ้า... ฟ้ายังต้องมีฝน

เกิดเป็นคน... ย่อมมีเสียน้ำตา...

ฝน... ฝนร่วงหล่นมาช้าช้า...

จากดวงตา... จากส่วนลึกในใจ...

ฟ้า... ฟ้าที่มีฝน เปรียบดั่งคน... ช้ำใจ