พะจัน

ในตอนกลางวัน ฉันเปรียบเธอเหมือนพระจันทร์ อยู่ตรงนั้น ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน แต่พอหลับตาเมื่อสาย แล้วเธอก็หายไป ดั่งไม่เคยได้มีแม้ใคร อยู่ตรงนี้ ในบางเวลาที่แดดส่องมาเมื่อไร เจ้าดวงใจฉันลอยล่องไปไม่ทันคิด ฉันรู้ว่าเราไม่เหมาะและควรเท่าไร แต่ฉันขอให้เธอไม่ไปจากตรงนี้ เต้นรำกลางเเสงสีดำ ดวงอาทิตย์ร้อน แดดเช้าพ้นไป เหลือเพียงเเค่เงา ใต้ร่มสีเทา ส่วนฉันทำได้เเค่ฝัน อยากเก็บเธอไว้นาน ๆ แม้ภาพเลือนลาง ลมอ่อนพัดผ่าน เธอสลายหายไป อาจเป็นภาพทรงจำ แต่แค่นี้แล้วกัน แค่เพียงแสงจันทร์ แล้วฉัน จะกอดเธอไว้ มือที่ได้สัมผัส กลิ่นดอกไม้ที่ทัด ยังจำได้เลย คุ้นเคยเท่าไร ราตรีนี้เมื่อไร ฉันจะมอบหัวใจ ให้เธอคนที่ฉันหวัง อยากเก็บเธอไว้นาน ๆ แม้ภาพเลือนลาง ลมอ่อนพัดผ่าน เธอสลายหายไป อาจเป็นภาพทรงจำ แต่แค่นี้แล้วกัน แค่เพียงแสงจันทร์ แล้วฉันจะกอดเธอไว้ ในตอนกลางวัน ฉันเปรียบเธอเหมือนพระจันทร์ อยู่ตรงนั้น ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน แต่พอหลับตาเมื่อสาย แล้วเธอก็หายไป ดั่งไม่เคยได้มีเเม้ใคร อยู่ตรงนี้