NA ŚMIERĆ

Na śmierć, na śmierć zapomniałem

Co jest czarne, co jest białe

Na śmierć, na śmierć i życie

Od kiedy ją poznałem

Na śmierć, na śmierć zapomniałem

Co jest czarne, co jest białe

Na śmierć, na śmierć i życie

Od kiedy ją poznałem

Przed oczami nowe kolory

Pod oczami te same wory

Strasznie wyblakłem, odkąd dowiedziałem się, gdzie mieszkają dzikie stwory

Na śmierć i życie, na dobre, na złe, na trzeźwość, na picie

Słuchałem swoich myśli na zaciętej płycie

Pismem klinowym zgłębiając porycie

Teraz patrzę inaczej na rutynę

Cieszę się, że jest, przyjemnie z nią płynę

Znalazłem idealny kolor szarości

Balans emocji, brak toksyn skrajności

Na śmierć, na śmierć zapomniałem

Co jest czarne, co jest białe

Na śmierć, na śmierć i życie

Od kiedy ją poznałem

Na śmierć, na śmierć zapomniałem

Co jest czarne, co jest białe

Na śmierć, na śmierć i życie

Od kiedy ją poznałem

Przyszła z papierosem w buzi, o ogień poprosiła ludzi

Ja z tłumu pierwszy się wyrwałem — mówię: „Masz”

Wyciągam ognia gdzieś z kieszeni

Czerwony BIC pośród zieleni

Wręczyłem, myśląc, co jej jeszcze mogę dać

Mamy całą noc, a ja już w proszku

Czekałem pięć lat i mam ją w końcu

Jak mam rano wstać, gdy nocą pomruk

Słyszę w swojej głowie:

„Choć sobie, kochana, odpuść, bo...”

Na śmierć, na śmierć zapomniałem

Co jest czarne, co jest białe

Na śmierć, na śmierć i życie

Od kiedy ją poznałem

Na śmierć, na śmierć zapomniałem

Co jest czarne, co jest białe

Na śmierć, na śmierć i życie

Od kiedy ją poznałem

Na śmierć — co jest czarne, co jest białe

Na śmierć

Od kiedy ją poznałem

Na śmierć

Na śmierć

Na śmierć