Rozkwitają Pąki Białych Róż

Rozkwitały pąki białych róż, Wróć, Jasieńku, z tej wojenki wróć, Wróć, ucałuj, jak za dawnych lat, Dam ci za to róży najpiękniejszy kwiat. Wróć, ucałuj, jak za dawnych lat, Dam ci za to róży najpiękniejszy kwiat. Kładłam ci ja idącemu w bój, Białą różę za karabin twój, Nimeś odszedł, Jasieńkuleńku, stąd, Nimeś próg przestąpił, kwiat na ziemi zwiądł. Nimeś odszedł, mój Jasieńku, stąd, Nimeś próg przestąpił, kwiat na ziemi zwiądł. Ponad stepem nieprzejrzana mgła, Wiatr w burzanach cichuteńko łka. Przyszła zima, opadł róży kwiat, Poszedł w świat Jasieńko, zginął za nim ślad. Przyszła zima, opadł róży kwiat, Poszedł w świat Jasieńko, zginął za nim ślad. Już przekwitły pąki białych róż Przeszło lato jesień zima już, Cóż ci teraz dam, Jasieńku, hej, Gdy z wojenki wrócisz do dziewczyny swej. Cóż ci teraz dam, Jasieńku, hej, Gdy z wojenki wrócisz do dziewczyny swej. Hej, dziewczyno ułan w boju padł Choć mu dałaś białej róży kwiat, Czy nieszczery był twej dłoni dar Czy też może wygasł twego serca żar. Czy nieszczery był twej dłoni dar Czy też może wygasł twego serca żar. W pustym polu zimny wicher dmie, Już nie wróci twój Jasieńko, nie, Śmierć okrutna zbiera krwawy łup Zakopali Jasia twego w ciemny grób. Śmierć okrutna zbiera krwawy łup Zakopali Jasia twego w ciemny grób. Jasieńkowi nic nie trzeba już, Bo mu kwitną pąki białych róż, Tam pod jarem, gdzie w wojence padł, Wyrósł na mogile białej róży kwiat. Tam pod jarem, gdzie w wojence padł, Wyrósł na mogile białej róży kwiat. Nie rozpaczaj, lube dziewczę, nie, W polskiej ziemi nie będzie mu źle. Policzony będzie trud i znój, Za Ojczyznę poległ ukochany twój. Policzony będzie trud i znój, Za Ojczyznę poległ ukochany twój.