Lyrics

Περπατούσα στα λουλούδια όταν κατάλαβα
πως δε γελάω πια όπως γελούσαμε μαζί,
έχω μόνιμα μια θλίψη στο καπέλο μου
και η φύση γύρω μου σε κλίμακα του γκρι.
Πατημένα περιττώματα στον κήπο μου,
μου λες πως θά 'ρθεις και ανθίζουνε κι αυτά.
Αυτό που ονόμασα υγεία είναι ένας θάνατος
θέλω πίσω την αρρώστια σου, μωρό μου.
Εκεί που πάω να κοιμηθώ
πέφτεις σαν πέτρα απ' το βουνό
που με χτυπάει και μου θυμίζει ότι ζω.
Περπατούσα στην Αθήνα όταν κατάλαβα
πως δεν περνάω πια όπως περνούσαμε μαζί.
Σε κάθε στάση του μετρό, σ' όλα τα πρόσωπα
που προσπερνάω εμφανίζεσαι εσύ.
Κι όσο στραβώνουν οι γραμμές μας τόσο νιώθω πως
πλησιάζει αυτή η πιο τρελλή Πρωτομαγιά,
που η ψύχρα του νεκροταφείου
θά 'χει μια θαλπωρή σχολείου,
παιδιά θα τρέχουν με στεφάνια στα μαλλιά.
Written by: Pantelis Dimitriadis
instagramSharePathic_arrow_out