Όλοι Μαζί Μια Μοναξιά

Αφη'νομαι ξανα' στων καιρω'ν το ανα'θεμα

Να μα'θω πως ξεχνου'ν τις ζωε'ς που αποδημου'ν

Κατα'βαθα του νου γυρνου'ν σαν φα'ροι που αγρυπνου'ν

Να αντε'χω το χαμο' στην πλα'τη μου να κουβαλω'

Τα βλε'φαρα βαρια' να σμι'γουν σαν τα νε'φαλα

Στην πα'χνη την πυκνη' να συναντιου'νται οι μοναχοι'

Ακου'γονται οι πληγε'ς σαν του ασφεντα'μου τις σφυριε'ς

Καθε'νας απο' μια κι ο'λοι μαζι' μια μοναξια'