เพดานสีขาว

กลับมาล้มตัวลงนอน

กอดตัวเองในห้องที่ว่างเปล่า

อยู่คนเดียวแบบเคว้งคว้าง

ทุกคำถามในใจ

แล้วเมื่อไหร่หนอ

ความเศร้าจะหายไป

เหนื่อยจะซ่อนมันเอาไว้

ถ้าอยากจะเล่า ใครจะฟัง

อยากจะเป็นคนเก่ง ต้องแกร่งเข้าใว้

ซ่อนไว้ลึก ๆ นะความเจ็บ

มุมเศร้า ๆ ของเรา ใครอยากเห็น

อย่าเลย เดี๋ยวเขาจะลำบาก

อยากจะเป็นคนเก่งนะ แต่เก่งไม่ไหว

สู้ไม่ไหว นานเท่าไหร่จึงจะผ่าน

อยากจะเลิกคิด ก็ทำไม่ไหว

อยากหายไปเลย

เจ็บปวดรู้ไหม แต่ใครจะรู้บ้าง

ก็ใจไม่โชว์แผล

ทรมานแค่ไหน แต่ความคิดไม่มีเสียง

ทุกข์ข้างในแทบบ้า ได้แค่ข่มตาไว้

ได้แต่บ่นว่าเหนื่อย โอ้ย เหนื่อย โอ้ย

เหนื่อยเหมือนอยากตาย

อยากจะเป็นคนเก่ง ต้องแกร่งเข้าใว้

ซ่อนไว้ลึก ๆ นะความเจ็บ

มุมเศร้า ๆ ของเรา ใครอยากเห็น

อย่าเลย เดี๋ยวเขาจะลำบาก

อยากจะเป็นคนเก่งนะ แต่เก่งไม่ไหว

สู้ไม่ไหว นานเท่าไหร่จึงจะผ่าน

อยากจะเลิกคิด ก็ทำไม่ไหว

อยากหายไปเลย

สู้หน่อยสิ พยายามขึ้นหน่อย

แค่นี้เอง อย่าท้อ เดี๋ยวก็ดีเอง

ช่างมันเถอะ อย่าร้องไห้ไปเลย

เรื่องแค่นี้ ทนอีกนิด เดี๋ยวก็ดีเอง

สู้หน่อยสิ พยายามขึ้นหน่อย

แค่นี้เอง อย่าท้อ เดี๋ยวก็ดีเอง

ช่างมันเถอะ อย่าร้องไห้ไปเลย

เรื่องแค่นี้ ทนอีกนิด เดี๋ยวก็ดีเอง

มันเจ็บปวดรู้ไหม แต่ใครจะรู้บ้าง

ก็ใจไม่โชว์แผล

ทรมานแค่ไหน แต่ความคิดไม่มีเสียง

ทุกข์ข้างในแทบบ้า ได้แค่ข่มตาไว้

ได้แต่บ่นว่าเหนื่อย โอ้ย เหนื่อย โอ้ย

เหนื่อยเหมือนอยากตาย

แต่สุดท้ายก็ลำพัง

รอบ ๆ กายก็ว่างเปล่า

มองเพดานสีขาว