Akıyor içim boz bulanık bir nehir gibi
Ah kırılganlık neye yarar da sarar beni?
Susturur elimi kolumu sarmaşık zaman
Yaklaşır gölgem bile ağzımı arar
Durmadan büyür içimdeki paslı hatıra
Unutulmak mı koyar mıhlanıp kalanlara?
Sorgudan ayıklanan bir itiraf gibi yara
Düştüğümde darlara bir kara cuma
Kuşlar gitmiş bu diyardan
Yaprak düşmüş bu gazelden
Biz dilersek biter sürgün
Bir bakmışsın bu bir rüya
