หวังเฉา Wang Chao

เมื่อก่อนก็เคยมีความหวัง ว่าสักวันเธอจะย้อนมา กลับคืนวันเวลาเหมือนวันเก่า แต่สิ่งนึงที่ได้เรียนรู้ คือรักนี้ไม่ใช่ของเรา มันเหี่ยวเฉาตามกาลเวลา ดอกไม้ที่ร่วงโรยไม่อาจคืนก้านใบ รักที่ฉันเสียไป คงไม่มีทางเริ่มใหม่ สายธารคงไม่มีวันไหลคืนมา ผิดพลั้งที่ฉันเอง ยอมให้เธอนั้นไป ยิ่งผ่านไปนานเท่าไร ยิ่งห่างออกไปแสนไกล สายตาเธอบอกว่าคงไม่ย้อนมา เธอไปแล้ว ลับไป เธอจากไปไกลลับตา เกินกว่าจะไขว่คว้าเธอกลับมา ให้ความหวังในใจ ร่วงโรย และเหี่ยวเฉาไป เพราะวันที่ควรจะดึงเธอไว้ ทำไม ไม่รั้งเธอกลับมา ฉันความหวังเฉา ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหม่าฮั่น เป็นได้แค่หมาที่หันมอง เธอเดินจากลาไม่เหลียวหลัง กระบวนการไม่ยุติธรรม ตัดสินให้แพ้โชคชะตา ขอกรุณาให้ท่านเปา รื้อคดีเก่าพิจารณาอีกครั้ง ก็วันนั้นเองคุณผิดพลั้ง ไม่ยอมฉุดรั้ง ปล่อยให้เค้าลอยนวลไปเองกับมือดื้อรั้น หมดสิทธิ์เปลี่ยนแปลงรูปคดี โอกาสมึงมีตั้งกี่ครั้ง เค้าคงไม่มีทางกลับมา เลิกหวังดีกว่าเดี๋ยวเจ็บซ้ำ เธอไปแล้ว ลับไป เธอจากไปไกลลับตา เกินกว่าจะไขว่คว้าเธอกลับมา ให้ความหวังในใจ ร่วงโรย และเหี่ยวเฉาไป เพราะวันที่ควรจะดึงเธอไว้ ทำไม ไม่รั้งเธอกลับมา เธอไปแล้ว ลับไป เธอจากไปไกลลับตา เกินกว่าจะไขว่คว้าเธอกลับมา ให้ความหวังในใจ ร่วงโรย และเหี่ยวเฉาไป เพราะวันที่ควรจะดึงเธอไว้ ทำไม ไม่รั้งเธอกลับมา โว โอ โอ โฮ โว โอ โอ โฮ ปล่อยให้ความหวังในใจ ร่วงโรย และเหี่ยวเฉาไป เพราะวันที่ควรจะดึงเธอไว้ ทำไม ไม่รั้งเธอกลับมา