อาทิตยา

เอ่ยคําาอําาลาตรงเส้นขอบฟ้าตะวันรอน

ฉันนอนหวั่นไหวเหว่ว้าอาวรณ์ในคํา่าคืน

เฝ้ารอเวลาจะกลับมาพบกันตอนตนื่

เหมือนดวงอาทิตย์พรุ่งนี้มะรืนก็หวนมา

นี่มันกี่วันแล้ว เธอไม่หวนมา

ณ ตรงเส้นขอบฟ้า ที่ที่เราจากลา

ฉันเฝ้าคอยยามเช้า

คืนยาวนานเหมือนไม่มีวันรุ่งเช้า

คืนเหน็บหนาวเพ้อมองดาวคิดถึงเธอ

คืนมาไหมเมื่อไหร่หนอจะได้เจอ

กลับคืนมาเถิดเธอ อาทิตยา

ส่องแสงให้โลกได้มี รุ่งเช้าของเรา

เอ่ยคําาอําาลาตรงเส้นขอบฟ้าตะวันรอน

ฉันปรารถนาตื่นมาได้พบแสงเรืองรอง อาทิตยา