Caciquiños

Estoume recuperando dun caos de tempo Dun furacán de experiencias descarriladas E sento no borde da cama Sinto, no peitoril da ventá E escríboo para ti Condenaches o meu amor ao arrepentimento A curalo con mentiras de palla Ás mañás de cada sete días Semanalmente Da miña casa á túa casa E pregúntame se teño resaca de onte Dos teus beizos pegados ao bordo das pestanas Permíteme escoitar sen que diga nada Pero sen que Mais ti levas o meu tinteiro A auga do mar falsa nos teus oídos E dás a miña pluma aos teus caciquiños Non queres escoitar nada Non queres dicir nada E agora, os nosos vós paralelos Coas ás anegadas cara ao sur