มนต์เมืองเหนือ

ป่าเหนือเมื่อหน้า ดอกไม้บาน

ลมฝนบนฟ้าผ่าน ฟ้ามองดั่งม่าน น้ำ ตา

น้ำ ฝน หล่นจาก ฟากฟ้า

ขังแก่งเหมือนแอ่งน้ำตา

ไหลตกจากผาแว่วฟัง

ป่าเหนือเมื่อไปได้พบมา

เมืองเหนือเมื่อน้ำบ่า เลาะธารซ่านซ่า

เคล้าดัง น้ำไหลไปหลากมากครั้ง

หมุนวนสายชลเหมือนดังไหลหลั่งเป็นวังน้ำวน

ริมฝั่งวังน้ำค่ำลงคงมี แสงจันทร์

คืนหนึ่ง คืนนั้นพบกันน้องเอย สองคน

เมืองเหนืออนงค์นั้นคงมีมนต์

เป่าหัวใจเสียจน ก่นให้ ใฝ่ฝัน

แอ่วสาวเจ้าวอน อ้อนน้ำคำ

จนสูรย์ลอยคล้อยต่ำสายัณห์เย็นย่ำ ทุก วัน

แล้วไฉน จะให้ลืมนั้น

แม้นใครได้ไปเที่ยวพลัน

หลงมั่นในเมืองเหนือเอย

ริมฝั่งวังน้ำค่ำลงคงมี แสงจันทร์

คืนหนึ่ง คืนนั้นพบกันน้องเอย สองคน

เมืองเหนืออนงค์นั้นคงมีมนต์

เป่าหัวใจเสียจน ก่นให้ ใฝ่ฝัน

แอ่วสาวเจ้าวอน อ้อนน้ำคำ

จนสูรย์ลอยคล้อยต่ำสายัณห์เย็นย่ำ ทุก วัน

แล้วไฉน จะให้ลืมนั้น

แม้นใครได้ไปเที่ยวพลัน

หลงมั่นในเมืองเหนือเอย