İnsan Niyazi-i Mısri

Gel ey gurbet diyârında, esîr olup kalan insan, Gel ey dünyâ harabında, yatıp gâfil olan insan! Gözün aç, etrâfa bir bak, nice beğler gelip geçti, Ne mecnûndur bu fâniye, gönül verip duran insan! Kafesde bülbüle şeker, verirler fakat hiç durmaz Aceb niçin karâr eder, bu zindana giren insan! Ne müşkil olur gafletde, kalıp hiç inanmayıp Ölüm vaktinde Azrail, gelince uyanan insan! Kararmış gönlün ey gâfil, nasihat neylesin sana Taştan katı olmuş kalbi, öğüt kâr etmiyen insan! Aklını başına topla, elinde var iken fırsat Sonsuz azâb çekecekdir, (Adam sen de) diyen insan! Niyazî bu öğütleri, ver önce kendi nefsine O gün kurtulacak ancak, kulluğunu yapan insan!