เดี๋ยวก็ชิน

ตื่นมาตอนเช้าที่ดูช่างสดใส เพราะฝันเมื่อคืนมีเธออยู่ข้างกาย

ได้โอบกอดเธอแล้วนอนจนตื่นสาย เหมือนในทุกๆวันเมื่อก่อนนี้

แต่(ก็)ในความจริงไม่มีเธออีกแล้ว ที่นอนในวันนี้มันว่างเปล่า แหละฉันที่ยังผิดหวังและปวดร้าว แต่ต้องทน

บอกตัว เอง ว่าต้องทนไหว ต้องข่มใจให้ลืมสักที แม้รู้ว่ามันไม่มีทางทำได้

หยุดส่องเขา ไม่ต้องอยากรู้เขาไปไหน จะทำอะไร แม้ ฝืนและต้องเจ็บช้ำสักเท่าไร แต่เดี๋ยวมันก็ชิน (สุดท้ายก็คงลืม)

ก่อนนอนก็เผลอก็ยังไปกดดู รูปที่เธอลงไปไม่นานนี้ ดูเธอยังยิ้มและมีความสุขดี เหลือแค่ฉันที่จมอยู่ตรงนี้

แต่(ก็)ในความจริงไม่มีเธออีกแล้ว ที่นอนในวันนี้มันว่างเปล่า แหละฉันที่ยังผิดหวังและปวดร้าว แต่ต้องทน

บอกตัว เอง ว่าต้องทนไหว ต้องข่มใจให้ลืมสักที แม้รู้ว่ามันไม่มีทางทำได้

หยุดส่องเขา ไม่ต้องอยากรู้เขาไปไหน จะทำอะไร แม้ ฝืนและต้องเจ็บช้ำสักเท่าไร แต่เดี๋ยวมันก็ชิน (สุดท้ายก็คงลืม)

ได้แต่หวัง... ว่าคงชิน

ได้แต่หวัง...ว่าต้องลืม

แต่เธอรู้มั้ย..ว่ามันยากเย็น

รู้มั้ย...ว่ายังอยากเห็น

รู้มั้ยว่าใจยังเป็นของเธอ

บอกตัว เอง ว่าต้องทนไหว ต้องข่มใจให้ลืมสักที แม้รู้ว่ามันไม่มีทางทำได้

หยุดส่องเขา ไม่ต้องอยากรู้เขาไปไหน จะทำอะไร แม้ ฝืนและต้องเจ็บช้ำสักเท่าไร แต่เดี๋ยวมันก็ชิน

สุดท้ายก็คงลืม