Fevgo

Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά

παίρνει φωτιά και ξημερώνει

στη τελευταία ρουφηξιά

παίρνω όρκο να τελειώσει πια

ό, τι τελειώνει.

Μπαίνω στο τρένο την αυγή

για να με βρει σε άλλο μέρος

η μέρα ετούτη που θα μπει

να με γλιτώσει από κει

που ήμουνα ξένος.

Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω

μέτρο μέτρο, όλο πιο μακριά

φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω,

στην καρδιά μου όλο πιο κοντά.

Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως

και κάνω ανάκριση μονάχος

Ο χωρισμένος μου εαυτός

είναι που χώρισε τον κόσμο

από λάθος.

Άραγε τι να φταίει, τι

που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο,

και να ναι η λησμονιά αυτή

που ανοίγει πόρτες το πρωί

στον πρώτο χτύπο.