Tis Agkalias I Xenitia

Xάθηκα απόψε στη σιωπή

Και σ' ένα πέλαγος βαθύ

Του νού με σέρνει η ρότα

Eίπα να φύγω σ' άλλη γη

Μα της αγάπης η πληγή

Δεν κλείνει με τσιρότα

Bλέπω καράβια να περνούν

Μ' άσπρη σημαία να γυρνούν

Στης λησμονιάς τα μέρη

Και μια γοργόνα με ρωτά

Αν είδα ήλιο τη νυχτιά

Κι άστρο το μεσημέρι

Tης αγκαλιάς η ξενιτειά

Είναι η πιο μεγάλη

Βάλε στη στάχτη μου φωτιά

Κι αφάνισέ με πάλι

Tης αγκαλιάς η ξενιτειά

Είναι η πιο μεγάλη

Βάλε στη στάχτη μου φωτιά

Κι αφάνισέ με πάλι

Kαλότυχα είναι τα βουνά

Ψυχή δεν έχουν να πονά

Καρδιά ν' αργοπεθαίνει

Πέφτει μια κίτρινη βροχή

Που να `βρουν στέγη και τροφή

Του κόσμου οι κολασμένοι

Kάποτε είχες μια καρδιά

Που χώραγε όλο το ντουνιά

Τώρα χωράει μια πέτρα

Μέχρι να βρεις τρόπο να ζεις

Μην τη σκοτώνεις τη ζωή

Τι μένει κάτσε μέτρα

Tης αγκαλιάς η ξενιτειά

Είναι η πιο μεγάλη

Βάλε στη στάχτη μου φωτιά

Κι αφάνισέ με πάλι

Tης αγκαλιάς η ξενιτειά

Είναι η πιο μεγάλη

Βάλε στη στάχτη μου φωτιά

Κι αφάνισέ με πάλι