Mata Anata no Koto wo Kangaeteta

Mata anata no koto kangaeteta

นอกหน้าต่างก็เหมือนอย่างเก่า ยังเผลอเฝ้ามองอย่างนั้น

หากว่าฉันไม่คิดจะเปลี่ยนแปลง คงไม่รู้คืนวัน วันต่อไป

รักเก่าๆ ไม่ลบไม่เลือน ภาพรักวนเวียนกับใจ

ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าควรตัดใจ เกินที่คนอย่างฉันจะทำอะไร

ปล่อยไป ต้องปล่อยไป ในสักวันฉันคงลืมได้เอง

ถ้าเราชอบใครสักคน รักเขาล้นในจิตใจ

เวลาจะเดินเร็วเกินไปในความรู้สึก

แค่พอนึกว่าอยากเจอ ไม่รู้เธอไปอยู่ไหน

ใครพาดวงตะวันพลันลับลาจากขอบฟ้า

แค่เพียงลมแผ่วเบา เพียงถอดใจก็เหมือนเธอยิ่งไกลห่าง

ช่างเปราะบางอย่างใครเคยบอกไว้ หวั่นไหวเกินไปอย่างนี้

อัดอั้นเหลือเกินบอกใคร เจ็บปวดยากเกินเข้าใจ

จะมีไหมสักคนเข้าใจ

Mata anata no koto kangaeteta

ไม่ว่าใคร สุดท้ายคงยอม ต้องแพ้และเป็นอย่างฉัน

สิ่งที่ฉันนั้นคิดจะเปลี่ยนแปลง บอกตัวเองต้องทำได้สักวัน

ฉันจะลืม ลืมรักเก่าๆ ค่อยลบมันไปจากใจ

ความรู้สึกความรักที่มีต่อเธอ ปล่อยมันอยู่ในฝันให้มันหลุดลอย

ปล่อยมันไป จะปล่อยไป ลองให้ใจหาตัวเองให้เจอ

ค่ำคืนที่เธอหลับแล้ว เธอรู้ไหมฉันยังพร่ำเพ้อ

หลับตาไม่ลง ไม่คุ้นเคยความโดดเดี่ยว

เหลียวมองไปเห็นแต่เธอ เจอภาพนั้นเธอกับฉัน

เหม่อมองเพดาน และก็จ้องไปอย่างเลื่อนลอย

หมอกบางตอนใกล้เช้า ราวกับฝัน บางครั้งก็แยกไม่ออก

หลอกตัวเองกับความรู้สึกดี ฟังเสียงนกร้องอย่างนั้น

ได้ยินเสียงเธอในฝัน เจอะเจอหน้ากันก็ฝัน

ได้แค่นี้ ฝันเดิมๆ ต่อไป

Mata anata no koto kangaeteta

นอกหน้าต่างก็เหมือนอย่างเก่า ยังเผลอเฝ้ามองอย่างนั้น

หากว่าฉันไม่คิดจะเปลี่ยนแปลง คงไม่รู้คืนวัน วันต่อไป

รักเก่าๆ ไม่ลบไม่เลือน ภาพรักวนเวียนกับใจ

ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าควรตัดใจ เกินที่คนอย่างฉันจะทำอะไร

ปล่อยไป ต้องปล่อยไป ในสักวันฉันคงลืมได้เอง

ช่างโหดร้ายเมื่อเหงาเฝ้าแกล้งคืบคลานเข้ามา

อย่างช้าๆ ท้องฟ้านั้นก็เริ่มหม่นมัว

กลัวอดกลั้นไม่ไหว ให้น้ำตารินออกมาแค่เพียงบางๆ

อยากให้ในวันหนึ่งภาพเธอจางจากฉันได้ไหม

จะไม่คิด คิดถึงอีกต่อไป ใจคงพอแล้วตอนนี้

แม้ไม่อาจลืมได้สักทีก็หวังมีปาฏิหาริย์

อธิษฐานทั้งรู้อยู่แก่ใจ ไม่มีวันไม่รักเลยสักที

ฉันไม่เคยลืมสักนาที ไม่รู้ควรทำอย่างไร

Mata anata no koto kangaeteta

นอกหน้าต่างก็เหมือนอย่างเก่า ยังเผลอเฝ้ามองอย่างนั้น

หากว่าฉันไม่คิดจะเปลี่ยนแปลง คงไม่รู้คืนวัน วันต่อไป

รักเก่าๆ ไม่ลบไม่เลือน ภาพรักวนเวียนกับใจ

ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าควรตัดใจ เกินที่คนอย่างฉันจะดึงเธอไว้

ปล่อยไป ต้องปล่อยไป ในสักวันฉันคงลืมได้เอง