หนึ่งหยดน้ำบนดวงจันทร์

สิ่งมีชีวิต ที่เรานั้นเรียกว่าคน แบกฝันไปไกล

วันที่โลก เริ่มจะรับกรรม ที่เรา ได้ทำเอาไว้

บินไปจนสุดขอบฟ้า ได้เหยียบลงพื้นบนดวงพระจันทร์

ได้เจอ แค่รอยน้ำแข็ง ไม่มีหยดน้ำ ไม่มีลำธาร

หรือคนเรากว่าจะรู้ตัว ว่าเหลือเพียงโลกนี้จริงๆ

ต้องรออีกนานแค่ไหน

แค่เพียงหยดน้ำที่บนดวงจันทร์

ยากเกินงมเข็มที่ในทะเล

กี่ปีแสง เราจะค้นพบว่ามีโลกใหม่

ไม่มีหยดน้ำบนดาวสักดวง

เฝ้ารอให้ฝันเป็นจริงสักวัน

ก่อนโลกนี้จะหมดความหมาย

เป็นดาวสุดท้าย ยังมีเวลาใช่ไหม

จักรวาลที่โคตรกว้าง มีดาวไหนเหมือนโลกบ้าง

หากยังทำตัวเป็นผู้สร้าง

จำเอาไว้ เราเป็นใคร ทำอะไรให้โลกบ้าง

อย่าเป็นแค่สัตว์ที่เรียกตัวเองว่าคน

บินไป จนสุดขอบฟ้า ได้เหยียบลงพื้น บนดาวอังคาร

ได้เจอแค่รอยน้ำแข็ง ไม่มีหยดน้ำ ไม่มีลำธาร

ยังมีเวลา ยังทัน ก่อนโลกจะอันตรธาน

เปลี่ยนความต้องการในใจของคน

บนดาวดวงนี้ ยังมีตั้งกี่ล้านคน

แค่สองมือของเรา อาจต่อเวลาให้โลกหมุนไป

ไม่ใช่ทาร์ดิกราดา มึงแค่คนธรรมดา

แค่สองหมื่นวัน มันต้อง มีค่า ชดใช้เวลา ที่หายใจ

ไม่มีหยดน้ำบนดาวสักดวง

เฝ้ารอให้ฝันเป็นจริงสักวัน

ก่อนโลกนี้จะหมดความหมาย

เป็นดาวสุดท้าย ยังมีเวลาใช่ไหม

ต้องรออีกเท่าไหร่ ต้องตายก่อนใช่ไหม

แค่หนึ่งหยดน้ำ ที่เราตามหา

ในวันสุดท้าย อาจเหลือแค่น้ำตา