Вероника

I зноў пабачыў я сялiбы,

Дзе леты першыя прайшлi.

Там сцены мохам параслi,

Вясёлкай адлiвалi шыбы.

Усё ў пылу, i стала мне

Так сумна-сумна ў цiшыне...

Я ў сад пайшоу — там глуха, дзiка,

Усё травою парасло...

Няма таго, што раньш было...

Няма таго, што раньш было,

I толькi надпiс Веранiка...

I толькi надпiс Веранiка

На лiпы ў рэзаны ў кары.

Казаў вачам аб тэй пары: —

Расцi ўзмацовывайся, дрэва,

Як манумент жывый ўставай

I к небу надпiс падымай,

I к небу надпiс Веранiка...

Чым боле сходзiць дзён, начэй,

Тым iмя мiлае вышэй...

Няма таго, што раньш было...

Няма таго, што раньш было,

I толькi надпiс Веранiка...

I толькi надпiс Веранiка

Чым боле сходзiць дзён, начэй,

Тым iмя мiлае вышэй...

Няма таго, што раньш было...

Няма таго, што раньш было,

I толькi надпiс Веранiка...

I толькi надпiс Веранiка

Чым боле сходзiць дзён, начэй,

Тым iмя мiлае вышэй... Веранiка

Чым боле сходзiць дзён, начэй,

Тым iмя мiлае вышэй... Веранiка

Чым боле сходзiць дзён, начэй,

Тым iмя мiлае вышэй... Веранiка