ตอไม้ที่ตายแล้ว

เมื่อแรกแย้มเธอหยดย้อย

ฉันเฝ้าคอย เฝ้าขอชมชื่น

เธอกลับทำหยาม ทำหยิ่ง

เอนกิ่งไปให้คนอื่น

แล้วยื่นกลับมาทำไม

เมื่อยังหอมเธอก็หวง

ครั้นกลีบโรยร่วงแล้วจะให้

เคยเปรียบฉันเหมือน

สวะขยะและผงหยากไย่

แล้วไยจะเอาทำยา

เคยใช้เป็นที่เช็ดเท้า

แล้วจะเอาไปซับน้ำตา

เคยเรียกฉันเป็นลา

แล้วจะมาเรียกราชสีห์

พอแล้วพอ พอแล้ว พอที

ฉันก็มีหัวจิตหัวใจ

เปรียบตอไม้ที่ตายแล้ว

ไร้วี่แววจะฝืนคืนได้

เอากิ่งที่ไหนมาต่อ

เอาหน่อมาทาบมันใหม่

ไม่ยอมแตกใบอีกแล้ว

เปรียบตอไม้ที่ตายแล้ว

ไร้วี่แววจะฝืนคืนได้

เอากิ่งที่ไหนมาต่อ

เอาหน่อมาทาบมันใหม่

ไม่ยอมแตกใบอีกแล้ว